Maar dan kan ik niet zo ver!

'Oh, maar dan kan ik helemaal niet zo ver!', hoor ik als ik een Pilates-oefening nog een keer rustig uitleg, de persoon in kwestie zacht in de juiste houding help en laat voelen wat er gebeurt in haar lijf. 

Maar dan kan ik helemaal niet ver'!, is het stemmetje in ons hoofd! Het stemmetje wat vindt dat het altijd en overal maar (nog beter en verder) moet kunnen, ongeacht de omstandigheden van dat moment. Onze ogen zenden razendsnel informatie door: al direct na de start van een oefening vertellen ze ons in een split-second hoe onze buren het op de mat doen. Ons brein maakt telkens razendsnel een voorstelling van hoe de oefening er in het meest ideale geval uit zou moeten zien. Dat ons lijf ons bericht dat dit vandaag voor jou toch echt onmogelijk is, dat voelen we niet eens!

Totdat ik zacht een hand plaats op haar rug, haar laat voelen waar er verlengd kan worden en waar er zacht gewerkt en gestabiliseerd moet worden. 'Maar dan kan ik niet zo ver', sputtert haar hoofd nog even tegen. 'Nee dat klopt, dan kan je niet zo ver'...........ik voel vervolgens onder mijn hand de spanning wegglijden. Ik zie de schouders die ze eronder had gezet, om de oefening toch voor elkaar te krijgen, een paar centimeter dalen. Daarna hoor ik een diepe zucht. Ik kijk toe hoe nu de oefening, ontspannen op haar tempo en niveau van die dag, uitgevoerd wordt. Misschien nog niet geheel tevreden met 'maar zo ver', maar ze luistert naar haar lijf en geeft het nu de volledige aandacht die het verdient. Werken waar het nodig is en waar het kan op dit moment, loslaten van automatische spieraanspanningen en patronen die niks toevoegen maar enkel energie kosten. 

'Automatische patronen'

Die automatische spieraanspanningen en patronen, die iedereen in zijn leven opbouwd, zijn er niet alleen op de mat en in het bewegen. Mijn vak is daarom zo mooi; omdat wat zich op de mat aandient, niet zelden een patroon is vanuit het dagelijks leven. Doorbreek je patronen en automatismen op de mat, dan groei je dus als persoon. En dat voel je in je lijf en merk je in je hoofd. Dit is een van de redenen dat je vaak zo ontspannen van de mat afstapt na een Pilatesles. Je hebt heel hard gewerkt en toch voelt het ook heerlijk ontspannen. En geloof me: 'loslaten' is ook heel hard werken. En als het lukt, is het voor ons allebei een feestje! 

Bijvoorbeeld zoiets als de schouders eronder zetten. Herken je dat? Is dat een patroon uit je dagelijks leven? Ontstaan vanuit de omstandigheden die op je pad kwamen? Vaak blijft het een gewoonte, ook al is het feitelijk echt niet in elke situatie altijd nodig. Het uit zich op den duur in nek- en schouderklachten en/of hoofdpijn. De schouders worden er letterlijk overal onder gezet. In elke oefening word je er op gewezen je schouders wat 'te verzachten'. Is het zinvol of helpend als je een buiging maakt om je schouders aan te spannen?  'Eh, nee'! 'Laat je schouders maar ontspannen, het kost je alleen maar extra energie en je wordt er zo moe van als die schouders de hele dag maar moeten werken'.

Het is wellicht ooit ontstaan vanuit bijvoorbeeld vol moeten houden, hard ergens voor moeten werken, het gevoel hebben meer te moeten doen, niet goed genoeg zijn, vanuit kracht zetten, vanuit zorgen voor of vanuit angst. En nu weten je schouders niet beter als dat ze moeten werken, altijd! Soms zelfs nog als je ligt te slapen. 

Gestalkt

Na een paar lessen Pilates zit ik vaak in je hoofd en word je gestalkt....schouders laag.....schouders laag?. En zo werkt Pilates niet alleen dat éne uurtje op de mat, maar werkt het ook door jouw dag heen. En geloof me na een aantal weken komt er een moment waarop je meer energie krijgt, waardoor weet je niet precies. Waarschijnlijk omdat die schouders er een keertje niet telkens onder gezet hoefden te worden. Eerder was het een automatisme, vervolgens word je het je (pijnlijk) bewust en daarna kan je het voorzichtig loslaten op die momenten dat het voor jou kan. Groei op de mat is groei in alle opzichten! En een milimeter groei, is ook groei! Door milimeter voor milimeter te groeien, kom je uiteindelijk heel erg ver..........en het is een stuk minder pijnlijk, drastisch, vermoeiend en vaak veel blijvender dan explosieve groei! 

Trainen met volledige aandacht: verzacht niet alleen je lijf maar ook je geest.